Ik twijfel dus ik besta.

Aan de andere kant van de wereld.
Dat is voor mij zo'n abstract begrip.
Dan snap ik wel dat je overal aan kunt twijfelen.

Ken je die film, The Truman Show?
Vast wel, hij gaat over een man die gewoon een leven lijd.
Een heel simpel makkelijk leven.
Maar hij weet niet dat het allemaal show is.
Hij is de hoofdpersoon in een 24 uur per dag uitgezonden soap.
Over zijn leven, alles en iedereen om hem heen is decor en zijn acteurs.
Zijn hele leven wordt bepaald. En hij heeft er geen flauw idee van!

Hoe weet je nou dat dat niet zo is.
De andere kant van de wereld.
Yeah right. Misschien is de wereld wel gewoon plat.
En zijn wij kabouters in het poppenhuis van de reuzen.

Of is onze wereld een test laboratorium van buitenaardse wezens.
Worden allerlei uitvindingen hier gelanceerd om te kijken of ze werken.
Weet jij veel.

Misschien zat The Matrix er wel helemaal niet zo ver naast.
Dat zou allemaal best kunnen.
In theorie.
Want geloven durft natuurlijk niemand op een paar gekken na.

Eigenlijk zijn we maar een arrogant volk.
De mogelijkheid dat alles is zoals het lijkt, is er maar eentje.
Terwijl er zo ongelofelijk veel meer alternatieve te bedenken zijn.

"Ik denk dus ik besta." - Descartes
Ergens kan ik me daar in vinden.
Maar misschien zou je dat moeten veranderen in;
"Ik twijfel dus ik besta."
Op het moment dat je aan alles kunt twijfelen.
(kan ik wel aan alles twijfelen?)
Weet je zeker dat je in ieder geval zelfstandig kunt nadenken.

Maar hoe weetje dat je echt aan àlles twijfelt.
Hoe weet je dat er gewoon sommige delen niet toegelaten worden in je hersenen.
Of dat je voor sommige waarnemingen misschien zelfs helemaal de zintuigen niet hebt.

Je moet dus overal, òveral aan twijfelen.
Waarom doen we dat dan van naturen niet?
De mens is echt super goed gelovig.
Ik noem 1 voorbeeld, God.
Met alle respect, want ik zeg niet dat hij er niet is.
Maar zonder ook maar enig bewijs, behalve het onverklaarbare, geloven miljoenen mensen in God.
Daar zouden 2 verklaringen voor kunnen zijn.
1. We zijn geprogrammeerd door onze scheppers, heersers, bedenkers, om niet altijd overal aan te twijfelen.
2. Het zit in onze natuur, als je overal aan twijfelt kun je niet (over)leven. Om te overleven moet je risico's nemen.
Om risico's te kunnen nemen moet je geloven.

Draaf ik te ver door?
Ik draaf te ver door.

Of 3. Angst. Niet weten is eng.
Je kunt niet vertrouwen. Op niks niet.
Niet op jezelf, niet op de mensen om je heen.
Nergens op.

Ik denk dat veel voortkomt uit angst.
Geloof kom voort uit angst.
Mensen willen controle hebben.
God is een manier waardoor ze controle hebben.
Je ziet het overal om je heen.
Niet alleen via God, via alle geloven, via al het bijgeloof.

Ik vlucht ook, nu op dit moment. Ik vlucht voor de pijn van het missen.
Door de angst toe te laten. Want ook ik voel die angst.
Je weet zelf hoe erg ik de controle altijd over wil.
Maar door de angst toe te laten verdrijf ik de pijn van het missen een beetje.

Ik denk er dan ook niet de hele dag over na.
Meestal leef ik gewoon vanuit mezelf.
Ik zou willen dat ik met overtuiging kan zeggen 'Ik denk dus ik besta."
Maar dat kan ik niet. Dat kan ik gewoon echt niet.
Hoe ouder ik word hoe meer ik aan dingen ga twijfelen.

Eigenlijk is dat niet echt logisch toch?
Ik zou zo goed zijn in het twijfel experiment.
Het enige probleem is dat ik nooit meer terug kom naar het begin.

Ik weet het niet, niemand weet het.
Daar moet ik me bij neerleggen, eigenlijk.

Maar als je de angst eenmaal toegelaten hebt.
Als je de twijfel eenmaal toegelaten hebt dan kun je niet zomaar terug keren naar de wereld van de onwetenden.

Ik snap niet hoe je jezelf filosoof kunt noemen en toch kunt geloven dat de wereld zo en zo in elkaar zit.
Ik snap niet waar al die filosofen de arrogantie vandaan halen om aan alles behalve zichzelf te twijfelen.

Maar dan heb je de andere kant.
Je komt nergens als je geen begin punt hebt.
Soms moet je misschien de wortels overslaan en je richten op de patronen in de stam.

Maar dat gaat tegen mijn gevoel in.

Weetje, misschien is die "Ik twijfel dus ik besta" wel behoorlijk toereikend.
Ik kan me er in ieder geval een heel eind in vinden.
Zeker als je bedenkt dat ik hier nu rekening hou met dingen die ik niet weet.
Dingen die ik niet zal, kan (mag?) weten.
Ook al kan ik me geen voorstelling maken van deze dingen, als ze er al zijn.
Dan nog hou ik rekening met het bestaan ervan.
Kan ik rekening houden met het bestaan ervan.
Juist het feit dat ik erken dat ik de dingen gewoon weg niet weet en dat ALLES mogelijk is.

Juist daarom kan ik me er misschien wel in vinden dat ik besta.